La mort des amants, Το ξεψύχισμα των εραστών

La mort des amants

Nous aurons des lits pleins d'odeurs légères,

Des divans profonds comme des tombeaux,

Et d'étranges fleurs sur des étagères,

Écloses pour nous sous des cieux plus beaux.

Usant à I'envi leurs chaleurs dernières,

Nos deux coeurs seront deux vastes flarnbeaux,

Qui réfléchiront leurs doubles lumières

Dans nos deux esprits, ces miroirs jumeaux.

Un soir fait de rose et de bleu mystique,

Nous échangerons un éclair unique,

Comme un long sanglot, tout chargé d'adieux ;

Et plus tard un Ange, entr'ouvrant les portes,

Viendra ranimer, fidèle et joyeux,

Les miroirs ternis et les flammes mortes.

Charles Baudelaire

Το ξεψύχισμα των εραστών.

Και θα έχουμε κρεβάτια γεμάτα επιπόλαιες οσμές

ντιβάνια άπατα όπως τα μνήματα

λουλούδια αλλόκοτα πάνω στις ετραζέρες

Που ανθίσαν μονάχα για εμας

κάτω από ουρανούς πιο μαγικούς, πιο όμορφους.

Εξαντλημένοι από τη λαχτάρα οι τελευταίοι μας οίστροι

οι καρδιές μας θα είναι δυο αχανείς πυρσοί

που αντκαθρεφτίζουν τις δισυπόστατες αχτίδες τους

μέσα στις υπάρξεις μας, όπως αυτοί οι δίδυμοι καθρέφτες.

Ένα δειλινό ρόδινο, καταγάλανο κι απόκρυφο

θ’ ανταλλάξουμε μια λάμψη μονάκριβη

όπως είναι μονάκριβος ο μακρόχρονος λυγμός σου

τα πάντα φορτίζονται από τους αποχαιρετισμούς μας και πάλι.

Κι αργότερα ένας άγγελος ανάμεσα σε ορθάνοιχτες πύλες

θα’  ρθει να ξαναδώσει ψυχή

έμπιστος και χαρωπός όπως είναι

σε καθρέφτες θαμπωμένους και σε πάθη ξεψυχισμένα σαν άλλοτε.

Ακανθυλλίς