Στις χειρόγραφες προτάσεις μου είμαι έναν χρόνο πίσω, έχω γράψει 2020. Σκέφτομαι ότι δεν έχει να κάνει με τη χαμένη χρονιά σχεδόν ζωής εξαιτίας των απαγορεύσεων ύπαρξης. Σκέφτομαι ότι έτσι μένω έναν χρόνο μη μεγαλωμένη, έναν χρόνο που αποφάσισα πως εκείνο το τραγούδι δε σημαίνει τίποτα. Πως θα το ακούω ενώ περπατάω σε ένα ασφαλές στενό, με τα ακουστικά μου τα παλιά και την ένταση όσο πάει και θα είναι το επόμενο τραγούδι σε μια λίστα που φρόντισε να οργανώσει για χάρη μου το spotify κι εγώ δε θα μπορώ να κάνω skip και θα αναγκαστώ να μη νιώσω τίποτα για τρία λεπτά και δεκατέσσερα δευτερόλεπτα. Έναν πραγματικό χρόνο πριν και όχι δύο όπως λένε τα νούμερα στο τετράδιό μου, το τραγούδι αυτό πατούσε χρονοδιακόπτες και με σκουντούσε κατά λάθος για να χάσω την ισορροπία μου μέσα σε ένα γεμάτο τρόλεϊ στην Πατησίων. Το τραγούδι χωρίς intro, που σε πνίγει από το πρώτο δευτερόλεπτο στην προσπάθεια να νοσταλγήσεις, αδικεί την ψυχή – κουτάκι μου, ενώ τις προσθέτει κιλά σε μορφή απαιτήσεων. Το τραγούδι αυτό χορεύει από μόνο του, αυτοοργανωμένα, γιατί οι λέξεις του έχουν περισσότερο ρυθμό από τις νότες του. Ακόμα και ο τελευταίος κυνικός, θα έλεγε πως το τραγούδι αυτό μιλά για την εγκατάλειψη που κατάφερες υπό την επήρεια της ασυνειδησίας κι όταν τελειώνει σου διηγείται πως η μετάνοια θα έπρεπε να είναι στην ομάδα των εφτά θανάσιμων αμαρτημάτων. Αλλά η ζηλοφθονία και η λαγνεία είναι πιο ωραίες λέξεις και δικαίως η μετάνοια μπαίνει μόνο κάτω από το χαλάκι της συγχώρεσης και ο δαίμονάς της είναι ανώνυμος.
Για να θυμηθώ και να γράψω για αυτά τα λεπτά ανοσίας μου, επιβάλλω εδώ και μέρες στον εαυτό μου την ακρόαση του τραγουδιού μας και έτσι σταματάω σε κάθε δευτερόλεπτο να μη νιώθω σα να’ ναι η πρώτη μου φορά. Στις πόσες ακροάσεις του παρελθόντος μου συνέβαινε το αντίθετο;
Η ανοσία πρακτικά κάνει θαύματα, θεωρητικά σου στερεί ακόμα και την πιο φλατ ύπαρξη.
Το τραγούδι θα το ακούω για πάντα, καθώς είναι η λάθος επιλογή μου μεταμορφωμένη στο χιτ κάθε καλοκαιριού. Κι ίσως το να μη νιώθω για τρία λεπτά και δεκατέσσερα δευτερόλεπτα να είναι η δική μου ανοσία, η δική μου προσπάθεια να νοσταλγήσω, η δική μου κόπωση να μη μεγαλώσω.
