Μια αλυσίδα σούπερ μάρκετ, σίγουρα δε φυτρώνει εκεί που δεν τη σπέρνει κανένας σινεφίλ. Ένας παππούς, λίγο παππούς-πολύ χορευτής, μου μιλάει για ένα σινεμά με γυναικείο όνομα στην αγαπημένη του (μου) πλατεία, που δεν ήταν θερινό, αλλά εκείνος λέει είχε δει ουρανό αθηναϊκό. Σταματάει. Θέλει να ακούσουμε τις δύο νότες που του θυμίζουν πιο πολύ ελευθερία. Αν ήξερα μουσική, θα ήξερα να τις πω με το όνομα τους, αλλά ακόμα κι αν ήξερα θα θυμόμουν για παράδειγμα τη νότα ντο-ελευθερία και φα-ελευθερία. Τι μπορείς να ζήσεις μέσα σ’ ένα σούπερ μάρκετ, με ρωτάει. Αλλά αν θες να ζήσεις, ζεις και στο απέναντι σκαλί. Και φαντάσου να είναι πιο ευνοϊκές οι συνθήκες, όπως μια αίθουσα σινεφίλ-υπόγειου-ανεξάρτητου σινεμά. Δεν είχε παίξει ούτε ένα αμερικάνικο!
Δε χρειάζεται να μου μιλήσει άλλο, μου δείχνει έναν δίσκο των Beatles που μου λέει ότι τον αγόρασε τρεις φορές, για να φτάσει η μέρα να τον χαρίσει. Θα τον έπαιρνε και τέταρτη, αλλά τον πρόλαβε το youtube. Αυτός o παππούς, που δε θέλει να μου πει πως τον λένε, γιατί δεν έχει νόημα να χάσουμε στιγμές εκφέροντας συνηθισμένους διαλόγους, κάθεται μπροστά μου και είναι πιο κοντός από εμένα. Η μάσκα του κινείται πιο γρήγορα από ότι μιλάει, του είναι φαρδιά. Ακούμε μαζί κάτι μουσικούς, άλλοτε των σκηνών, τώρα των δρόμων. Θα κλείσουμε ραντεβού να τους ξαναδούμε στην Αιόλου, γιατί η ιστορία για το σινεμά δε γίνεται να τελειώνει εδώ.
Στην Κυψέλη, μιλάς πιο εύκολα μ’ αυτούς που κάθονται μπροστά σου. Στην Κυψέλη μπορείς να ζήσεις στο απέναντι σκαλί, να περπατήσεις μπροστά σε όλους και να ξεπεράσεις μια κρίση πανικού. Στην Κυψέλη, δεν πειράζει αν έχει κόσμο, είναι σα να είστε όλοι μαζί-χώρια.
