Γιατί (ελπίζω πως) κάνω ένα διάλειμμα από τη (συγ)γραφή
Γιατί δεν μπορώ να γράψω τους τελευταίους μήνες. Γιατί νομίζω ότι δεν μπορώ. Γιατί είμαι μια χαζή τελειομανής και στο ίδιο σύμπαν μια τόσο μεγάλη τεμπέλα, σα μια που θα κορόιδευα που δε θα γράψει-σβήσει-σκίσει-βρίσει για να γράψει το δικές της και μοναδικές ιστορίες και που νομίζει ότι μπορεί να γράψει με την πρώτη τη μία-φανταστική-συγγραφική μπεστ σέλερ ιστορία της. Γιατί δεν είμαι ήρεμη κι αν είναι να θυμώνω κάθε φορά που αργώ να βρω την επόμενη συλλαβή, ίσως δε λέει. Γιατί δεν ξέρω για τι (ούτε γιατί) να γράψω, τι έχω να μοιραστώ. - Ενώ θέλω να εισακουστώ, πολύ δυνατά κιόλας, επειδή έχω να γράψω για τόσα πολλά ασήμαντα-παραλίγο σημαντικά (όπως μια μέρα μπροστά από το ΑΔΕΙΟ τετράδιο μου) και δεν ξέρω που να βάλω την αφετηρία μου. - Γιατί πια, όταν γράφω, σκέφτομαι πιο πολύ από όσο θέλω και μάλλον από όσο προσφέρομαι να αντέξω. Γιατί έχω κλειστεί ακόμα πιο πολύ στο μέρος του εαυτού μου που μοιάζει με ασήκωτο καβούκι χελώνας (τις προτιμώ από τα σαλιγκάρια) και δε μου πάει καμία περφόρμανς του μυαλού μου. Γιατί όσο περισσότερο είμαι αναγνώστρια και τα ράφια μου ξεχειλίζουν από γεμάτες σελίδες, τόσο πείθομαι ότι οι δικοί μου συνδυασμοί λέξεων δε θα βολτάρουν σε καμία σελίδα, καμία κούτα, καμία θαλασσινή σκέψη (όπως εκείνη που έχω εγώ όταν κάνω βουτιά και λίγο πριν αναδυθώ αντί να μη σκέφτομαι, σκέφτομαι και αναρωτιέμαι πως γίνεται εκείνος εκεί να έγραψε 70 σελίδες για το αργεντίνικο μυρμήγκι και πως γίνεται εγώ να θέλω να βγω από τη θάλασσα για να διαβάσω για κάτι που δε με ενδιαφέρει αλλά τελικά νιώθω πως γράφτηκε για να με ενδιαφέρει;). Γιατί πρέπει να αποφασίσω και πως μια πρόταση, έστω ελλιπής χωρίς κάποιον από τους βασικούς συντακτικά όρους, ισούται με μια προσπάθεια. Αλλά η μία είναι πολύ κοντά στην καμία και μια δεύτερη θα ήταν απλά για να κάνει κακή παρέα στην πρώτη. Γιατί οι λέξεις βοηθάνε τόσο όσο τα μπρατσάκια στη θάλασσα και δε θα άντεχα να μην είναι και οι δικές μου έστω τα μπρατσάκια του πιο μικρού λιλιπούτειου στη γη.
Γιατί μάλλον πια δε θέλω (αν ήθελα δε θα έγραφα;) και αυτό με κάνει να πνίγομαι πιο πολύ ακόμα από το πέρα για πέρα αληθινό γεγονός ότι δε γράφω από επιλογή.
Και γιατί όσο "γράφω" αυτό εδώ, σκέφτομαι το αντίστροφο, χωρίς την άρνηση δε, και είναι τρομακτικό που δε θα γέμιζα ούτε μισή γραμμή, ή που θα γέμιζα τόσες, θα ξεχείλιζαν σχεδόν, με λέξεις που δεν έχω ξανακούσει ποτέ, άρα όχι δικές μου.
