Σε μια ακόμη αίθουσα, κλεισμένες σε τέσσερις τοίχους,
συζητούσαν για υπόγεια. Σ’ αυτούς τους ίδιους τέσσερις τοίχους, που δεν τους ανταλλάσσουν
μέσα στη μέρα τους, γράψανε υπόγεια ποίηση και φώναξαν. Φώναξαν πως μέσα σε ένα
υπόγειο ολόιδιο με το δικό τους γράφουν καλύτερα από εσένα που ζεις στον πρώτο,
από εσένα που δεν έχεις καν φανταστεί να ζεις σε ένα υπόγειο, που ούτε στο
παράλληλο σύμπαν σου δε θα έχεις την τύχη να ζήσεις. Μπροστά στους τέσσερις
τοίχους τους δεν υποκρίνονται και ενθουσιάζονται όταν αναγνωρίζουν το ακούω στη
λέξη υπάκουος. Είναι κάθε φορά άλλες μα προσαρμοσμένες με τον ίδιο διαφορετικό
τρόπο. Στο τέλος της ημέρας, σου προσφέρουν πιο πολλά από όσα μπόρεσες να
ζητήσεις, πιο πολλά από όσα χωράνε στους τέσσερις τοίχους που μια φορά την
εβδομάδα μοιράζεστε.
Και σ’ αυτούς τους τέσσερις τοίχους, τους υπόγειους, ή τους ισόγειους,
ή του πρώτου πατώματος, δε θα είστε για πάντα μαζί. Θα έχετε υπάρξει όμως για
μια στιγμή, απόλυτα ίδιες, ίσες, σε μια ευθεία ισορροπία πνεύματος, παντοτινής
διάρκειας.
Αλλά αυτή σας η στιγμή θα φτάνει μονάχα από τη μια πλευρά της
αίθουσας στην άλλη.
Δεν ξέρω αν υπάρχει υπόγεια ποίηση. Αν τα υπόγεια προσφέρουν
χώρο για συλλήψεις ποιητικές. Αυτές όμως έγραψαν και έζησαν τη δική τους υπόγεια-ποιητική
ανθολογία.
*Για την ποίηση που γράφουν κάτι μαθήτριές μου κάθε Παρασκευή (και για μια ταινία που μου επέτρεψε να τις σκέφτομαι παραπάνω φορές).
