Δε βρέχει, δε φυσάει, δεν έχει ήλιο. Κανένας ήχος
παρών.
Τις υποχρεώσεις τις μετράμε με λεπτά, με ώρες;
Κάποιες ακόμα και με μέρες; Όχι, ίσως και με ανθρώπους, ίσως με τα χρώματα που
μας θυμίζει η καθεμία. Την αγαπημένη μου υποχρέωση, που είναι εκείνη που
διάλεξα και μάλλον έχει μεταμορφωθεί σε υποχρέωση, δεν εξηγείται αλλιώς η όρεξή
μου ακόμα και να την περιμένω, θα τη λούσω με γαλάζιο. Το γαλάζιο είναι χρώμα
πομπός κι εσύ είσαι πάντα ο αποδέκτης, δεν αντιστρέφονται ποτέ οι ρόλοι.
Γαλάζιος δεν είναι μόνο ο ουρανός, ούτε μόνο η θάλασσα. Γαλάζια δεν υπάρχουν
μόνο μάτια, ούτε λουλούδια διασταυρώσεις. Γαλάζιο είναι το φως, η λάμψη, κάθε
φανταστικός ήχος. Ξαφνικά, γαλάζια είναι τα εξώφυλλα όλων των αγαπημένων σου
δίσκων. Γαλάζιο το μισό σου σπίτι, οι πόρτες που σου ανοίγουν από μόνες τους.
Γαλάζιος εκείνος ο χειμώνας, ακόμα και η καρέκλα που δεν πιάστηκε ποτέ. Με τι
τις μετράμε τις υποχρεώσεις; Τα χρώματα δε βοηθούν και η παλέτα δεν έχει μόνο
μαύρο και γαλάζιο. Να υποθέσουμε ότι μετριούνται σε κιλά, ή λίτρα, ή σε
σελίδες. Μάλιστα, σε σελίδες. Σαν βιβλία που δεν τελειώνουν ποτέ, που παρακαλάς
για ένα τέλος, ένα τέλος χειρότερο κι απ’ την πραγματικότητα, μα δεν έρχεται
ούτε αυτό. Σαν βιβλία με μία μόνο σελίδα, μια σελίδα ίση με δεκαπλάσιες,
εικοσαπλάσιες… Μια σελίδα που λέει πιο πολλά απ’ όσα γίνεται να ακούσει κάποιος
στη ζωή του. Μια σελίδα ποίημα, γιατί πάντα τα ποιήματα σε επιλέγουν πριν καν τα
ακουμπήσεις με τα μάτια σου τυχαία. Να υποθέσουμε ότι μετριούνται σε κύματα.
Διαλέγω την τρικυμία, ούτε καν τη φουσκοθαλασσιά. Να υποθέσουμε σε λόγια, σε
σιωπές. Πάντα την πολυλογία θα διαλέγω, κουράστηκα να διαβάζω για τις εκκωφαντικές σιωπές. Να υποθέσουμε σε σημεία
στίξης; Σε δάκρυα που απροειδοποίητα βαραίνουν τα βλέφαρα και φροντίζουν
άλυτους κόμπους στο λαιμό; Σε ροδοπέταλα ή σε αγκάθια; Σε νοσταλγία ή σε τάσεις
φυγής; Σε λεπτά μετριούνται, σε ώρες, εικοσιτετράωρα, εβδομάδες, μήνες, χρόνια.
Τα καλύτερα και τα χειρότερα ο χρόνος τα μετράει. Την ευτυχία και τη δυστυχία
πάλι αυτός. Πρωταγωνιστής με ταλέντο, που σε στάσεις λεωφορείων και τρένων το
ξετυλίγει με δανεική υπομονή.
Και βρέχει και φυσάει και έχει ήλιο. Κι αμέτρητοι
ήχοι είναι παρόντες. Ο χρόνος, απών.
