Φλεβάρης, σχεδόν Μάρτης.
Πόσο αισιόδοξο είναι εκείνο το τραγούδι. «Τίποτε δε
χάθηκε, ποτέ, από κανέναν…». Ενώ εγώ μπορώ να θυμηθώ δυο-τρία πράγματα που
χαθήκαν, άλλα δυο-τρία που ξαναβρεθήκαν κι εκείνα που κρύφτηκαν με αγωνία. Κι
αν δε χάθηκαν και μετακόμισαν; Μεταφέρθηκαν για μια καλύτερη ζωή, που λέμε. Τα
δικά μας αστέρια έγιναν αστέρια άλλων, οι δικοί μας ουρανοί είναι σπίτια,
στέγες αλλωνών. Τί πιο ανθρώπινο; Να μοιράζεσαι, σαν αυτό που αποχωρίζεσαι να
είναι ό ,τι σημαντικότερο. Ας ήταν τα δικά μου πιο σημαντικά και δικά σου. Ας
ήταν η ευχή μου και δική σου. Κι ας έμπαιναν τα όνειρα σε μία και μόνο πορεία
κι ας γίνονταν το ένα, μοναδικό και απόλυτο όνειρο. Δεν ξέρω, ίσως αυτά που
χάθηκαν να ήθελαν να χαθούν, να ήθελα να χαθούν. Ίσως το δεν μπορώ να κάνω
αλλιώς να έχει για πρώτη φορά τόση σημασία. Ίσως αυτές οι λέξεις να συνδέθηκαν
για να βρουν την πατρίδα τους σ’ αυτή την περίπτωση. Όμως μόλις θυμήθηκα. Αυτή
τη φράση τη σημείωσα σε μια γωνία, οι γωνίες είναι απαραίτητες. Οι άνθρωποι
είμαστε οι απώλειές μας… Είμαστε όσα φεύγουν. Και τι γίνεται μ’ αυτά που
έρχονται; Οι άνθρωποι είμαστε οι απώλειές μας. Ξανά. Ξανά. Η φράση αυτή κάνει
κύκλους, τους κλείνει και τους ανοίγει με αυτοπεποίθηση. Ένας στίχος σ’ ένα
τραγούδι, μια φράση σε μια ταινία. Δύο διαφορετικά ταξίδια που συνδέθηκαν για
έναν προορισμό. Κι όλα συνδέονται. Αυτά που φεύγουν, μ’ αυτά που μένουν. Αυτά
που μετακομίζουν, μ’ αυτά που χάνονται για πάντα. Αυτά που υπήρξαν, μ’ εκείνα
που τα φανταστήκαμε ολοζώντανα. Οι σύνδεσμοι είναι η αισιοδοξία. Βρήκα έναν
ορισμό. Ορίστε, θα λέω πως έγραψα κάτι. Πόσο αισιόδοξο είναι εκείνο το
τραγούδι…
Οι νότες είναι συγκεκριμένες, τα λόγια πηγαινοέρχονται, η φωνή
αιωρείται και πατάει γερά: Κανένας δεν υπέφερε…
https://www.youtube.com/watch?v=ZlIHiyi2bbg
