Να ανοίξουν οι απέραντοι δρόμοι. Να μην οδηγούν πουθενά αλλά
σε κάθε γωνιά να παραμονεύει το κίνητρο. Να περπατάμε ακούραστα κι ας περπατάμε
γρήγορα. Να τρέχουμε να προλάβουμε χωρίς να λαχανιάζουμε. Να ουρλιάζουμε, να
κλαίμε σα να μην είναι περίεργο, σα να είναι τόσο φυσικό όσο το να
ανοιγοκλείνουμε τα μάτια μας. Να ακούμε ταυτόχρονα θάλασσα και πόλη. Να είμαστε
μόνοι, αλλά να μη νιώθουμε μόνοι. Να νιώθουμε μόνοι, αλλά να μην είμαστε. Να
περπατάμε στη μέση του δρόμου επιτέλους, χωρίς να κοιτάμε πίσω. Να μην
ξανακοιτάξουμε πίσω και στην πραγματικότητα να τα καταφέρουμε. Να πάρουμε τα
πάντα μαζί μας, αλλά να μην κουβαλάμε τίποτα. Να ζεσταινόμαστε με ευχαρίστηση,
να ιδρώνουμε και να χαμογελάμε. Να λέμε «Δεν αντέχω άλλο», αλλά να αντέχουμε,
να δίνουμε στον εαυτό μας το επίθετο ασταμάτητος. Να ανοίξουν οι απέραντοι
δρόμοι, να ανοίξουν όπως ανοίγει ένα παράθυρο. Να περπατάμε αργά, αλλά να μη
νυχτώνει. Να μη μιλάμε καθόλου, αλλά να συζητάμε για όνειρα. Να μην έχουμε
χρόνο αλλά πάντα να μας χαρίζεται ένα λεπτό. Να αλλάζουμε τα πάντα σε ένα
λεπτό. Να κοιτάμε τα αστέρια για να περπατάμε με ψηλά το κεφάλι. Να βλέπουμε τη
θάλασσα κοντά μας, αλλά να την ακούμε από μακριά. Να κάνουμε κύκλους, να
περνάμε από το ίδιο σημείο, να μένουμε στάσιμοι χωρίς να πειράζει. Να είμαστε βιαστικοί
χωρίς να ξέρουμε γιατί. Να είμαστε εμείς οι ίδιοι για πρώτη φορά, ακόμα κι όταν
όλοι μας κοιτάνε. Να κουβαλάμε λουλούδια, ανθοδέσμες με ονόματα πάνω τους και
να μην είναι για εμάς. Να σημαίνει κάτι άλλο κάθε φορά το τραγούδι. Να πηδάμε,
να πετάμε σχεδόν, να είμαστε σίγουροι πως πετάξαμε. Να κάνουμε στροφές χωρίς να
ζαλιζόμαστε. Να είναι 4 το πρωί, θεοσκότεινα και να μη φοβάσαι. Να μη φοβάσαι,
γιατί θα ανοίξουν οι απέραντοι δρόμοι…
https://www.youtube.com/watch?v=UjfMWOdf3Sc
