15Αύγουστος στην Αθήνα

 

Στις 15 Αυγούστου

θα στοιβαχτούμε σε ένα νυχτερινό τρόλεϊ

θα μιλήσουμε με ανθρώπους με μαύρους κύκλους στα μάτια

και με άλλους που μιλάνε μόνοι

μα αυτή τη φορά ακούγονται καθαρά σε ένα άδειο βαγόνι του ηλεκτρικού

δε θα διαβάσουμε βιβλίο

ούτε και κάποιο ποίημα

θα πάμε θερινό να δούμε μια ταινία για εικοστή φορά

θα πιούμε μπύρα από το σούπερ μάρκετ

θα ακούσουμε ένα ζευγάρι να μαλώνει για κάποιο ξεχασμένο ανοιχτό φως

θα κάτσουμε στο μπαλκόνι και θα μετρήσουμε τα κλειστά παντζούρια

τα γατιά μας θα κοιμούνται όλη μέρα-όχι πάνω μας

θα προσποιηθούμε τους τουρίστες

και θα κατέβουμε Θησείο μετά από μήνες

δε θα μαγειρέψουμε

θα περάσουμε έξω από ένα στέκι που θα είναι κλειστό έως 27 Αυγούστου

θα λείπουμε στις 27 Αυγούστου

θα πούμε ότι η Αθήνα έχει αδειάσει

μα στη δική μας γειτονιά είναι όλα όπως πριν

και σήμερα εδώ δεν είναι 15 Αυγούστου

σε γειτονιές όπως τα Πατήσια

είναι ακόμα μια μέρα και μια νύχτα

Παγωτό για εξωγήινες και παλαιο-βιβλία

Παγωτό για εξωγήινες

Δεν έχω δει πιο φωτεινή εικόνα

Όλες φοράνε μαύρα

Όλες έχουν μια πιο βαθιά ρυτίδα από τις υπόλοιπες που συγκατοικούν

στο πρόσωπό τους

στα χέρια τους

στο στέρνο τους

στις άδειες πια κοιλιές τους

που κάποτε φιλοξενούσαν υποχρέωση κι ευθύνη αιωνόβια

στο λαιμό τους

σημάδι γυναικείας αποσύνθεσης

κάτω από τα μάτια τους

σημάδια αρχής και τέλους

μέσα στα μάτια τους

σημάδια ελπίδας

πως

αυτό το παγωτό

που λιώνει σε ένα χέρι που τρέμει

θα είναι η συμφωνία

για μια ακόμη ευκαιρία

στην απόκτηση ρυτίδων νεότητας

Παλαιο-βιβλία

Όταν περπατάω χωρίς τον χρόνο

κολλητά πίσω μου και μέσα μου

σταματάω σε έναν πάγκο

μαγαζιού χωρίς όνομα

και του δίνω το όνομα

του πρώτου βιβλίου που τυχαία πετυχαίνω

“Το χρονικό ενός προαναγγελθέντος θανάτου”

ή

“Η γυναίκα σου είναι αλήτισσα”

ή

“Γούνινη ωρίτσα”

Και τότε σκέφτομαι

πως κάθε όνομα με τσιμπάει αλλιώς

και πως αυτός ο κύριος που ζει

ανάμεσα σε πρώτες εκδόσεις και αφιερώσεις

είναι κάθε φορά ο συγγραφέας

και η συγγραφέας

βιβλίων-απαλλοτριώσεων

βιβλίων-καταλήψεων

Αγία Νοσταλγία

 

Όταν ήμουν μικρή έλεγα πως στο πρώτο μπαρ που θα σπρώξω την πόρτα θα συναντήσω άντρες με καουμπόικα καπέλα. Θα είναι παρατεταμένοι στη μία πλευρά του μπαρ χωρίς αυτό να σημαίνει ότι είναι μαζί ή ότι έχουν ανάγκη να μοιραστούν σύμφωνα, φωνήεντα και κεράσματα τσιγάρων. Θα μοιράζονται στην πραγματικότητα τη μόνη επιλογή που θα έχουν Πέμπτη, 10 η ώρα το βράδυ: τις ποτισμένες με αλκοόλ ψυχές τους. Θα έχουν μπροστά τους δυο-τρία χαμηλά ποτήρια να τους θυμίζουν σε ποιο ποτό θα πνιγούν μετά την (μεταμορφωμένη σε) τελευταία γουλιά. Θα έχουν όλοι κάπου πάνω τους μια ουλή ταλαιπωρίας και χάρη σε αυτή θα έχουν κατακτήσει επάξια τη θέση τους σ’ αυτή τη μεριά του μπαρ.

Θα με κοιτάξουν μόλις μπω για να σιγουρευτούν ότι ήδη θα λούζομαι τον καπνό τους. Και θα βάλουν τα δυνατά τους να προσποιηθούν πως με γνωρίζουν όλη την μπαρόβια ζωή τους, θα μου κάνουν αυτή την πρώτη χάρη μπας και αποφύγω τα “με συγχωρείτε που εισβάλω έτσι, θα συμβαίνει πιο συχνά από δω και πέρα”. Και θα μου θυμίζουν σε κάθε σήκωμα ποτηριού πως την ταλαιπωρία δεν τη διάλεξαν, πως σχεδόν τίποτα δεν επέλεξαν ως τώρα για τους εαυτούς τους και πως η μόνη τους παρηγοριά γι’ αυτές τις βαφτισμένες αποτυχίες, είναι αυτό εδώ το σκαμπό, δίπλα σε ένα άλλο σκαμπό, μπροστά από μια μπάρα και μέσα σε ένα επαρχιακό μπαρ-γιατί έχει όλη τη σημασία του κόσμου να ‘ναι θαμώνες επαρχιακού μπαρ.

Όταν ήμουν μικρή έλεγα πως στο πρώτο μπαρ που θα σπρώξω την πόρτα θα συναντήσω γυναίκες με καουμπόικες μπότες. Θα είναι παρατεταμένες από την άλλη πλευρά του μπαρ, όλες μαζί, έχοντας την ανάγκη να μοιραστούν κυρίως απελπισμένα σύμφωνα, τσιγάρα και σημάδια από κραγιόν. Θα μοιράζονται κι αυτές με τη σειρά τους το μόνο κοινό που έχουν με την άλλη μεριά της μπάρας: τις ποτισμένες με αλκοόλ ψυχές τους. Θα έχουν μπροστά τους ένα ποτήρι μισοάδειο και μισογεμάτο γιατί γι’ αυτές η νύχτα τελειώνει πιο νωρίς, ακόμα και η ασφάλεια έχει ωράρια. Θα έχουν κάπου πάνω τους πολλές ουλές ταλαιπωρίας, έμφυλα σημάδια που εξαιτίας τους η θέση σ’ αυτή τη μεριά του μπαρ θα είναι για πάντα δανεική.

Θα με κοιτάξουν μόλις μπω για να σιγουρευτούν ότι ήδη έχω διαλέξει να κάτσω κοντά τους. Και θα βάλουν τα δυνατά τους να προσποιηθούν ότι είναι η πρώτη φορά που με βλέπουν σε όλη την μπαρόβια ζωή τους, θα μου κάνουν αυτή την πρώτη χάρη μπας και μοιραστώ μαζί τους τα “με συγχωρείτε που δεν ήρθα νωρίτερα να ανταλλάξουμε γυναικεία ματαιότητα με γυναικεία ματαιότητα, θα ήθελα να συμβαίνει λιγότερο συχνά από δω και πέρα”. Και θα μου θυμίζουν σε κάθε σήκωμα ποτηριού πως τις ταλαιπωρίες δεν τις διάλεξαν, πως σχεδόν τίποτα δεν επέλεξαν ως τώρα για τις εαυτές τους και πως η μόνη τους παρηγοριά γι’ αυτές τις προαπαιτούμενες για το φύλο τους αποτυχίες, είναι αυτό εδώ το δανεικό σκαμπό, δίπλα σε ένα άλλο δανεικό σκαμπό, μπροστά από μια μπάρα με απαγορευμένα ποτά και μέσα σε ένα οποιοδήποτε μπαρ, δίπλα όμως σε μία ακόμα σαν κι εμάς-γιατί έχει όλη τη σημασία του κόσμου να’ μαστε δίπλα “εμείς”.

Άργησα πολύ να σπρώξω την πόρτα σε ένα τέτοιο μπαρ και δυστυχώς, όταν τελικά την έσπρωξα βρήκα μόνο άντρες με καουμπόικα καπέλα.