Όταν τα αγκάθια ξεθωριάζουν

Όταν τα αγκάθια ξεθωριάζουν

Κυριακή 19 Απριλίου 2015

Συνειρμοί.


Όσοι αγάπησαν δεν είναι τόσο αθώοι, ακούω, διαβάζω και ταυτόχρονα αισθάνομαι μια ελάχιστη, πονηρή ενοχή. Για’ σένα, όχι για’ μένα. Οι πρώτες λέξεις και το πρώτο ταξίδι ξεκινούν από Α και τελειώνουν σε Α. Συνεχίζουν όμως διαφορετικά, πιο σκοτεινά, πιο σκληρά. Γιατί όταν προφέρουμε το Α, σχηματίζουμε ένα ασυναίσθητο χαμόγελο. Φωτεινό γράμμα. Φωτεινό ταξίδι. Το σκοτάδι πάντα ακολουθεί, πάντα έρχεται αργότερα και μην πεις ψέματα πως δεν το περιμένεις. Εγώ πάντα το περιμένω και ξέρω πως έχει κι άλλο, πως θέλω κι άλλο.  Όπως πάντα αδιαφορείς κι αγανακτείς όταν αρχίζω τους μονολόγους μου. «Δεν χρειάζεται να τα αναλύεις όλα και να τα εξηγείς. Θυμήσου, εσύ είσαι αυτή που λες πως τα πράγματα είναι απλά». Μα έτσι θα έπρεπε να είναι. Να ακούμε μουσική, να διαβάζουμε ποίηση και να φωνάζουμε πως όλα είναι ξεκάθαρα εύκολα, πανεύκολα. Και τότε είναι που αποφασίζουμε να ξαπλώσουμε στη δυστυχία αφιλοκερδώς και με μισό χαμόγελο. Δεν είναι η πλευρά της αισιοδοξίας μας αυτή. Είναι το άγνωστο της μιζέριας που μας προκαλεί και μας ταξιδεύει και που μας κάνει να ξεχνάμε τις προηγούμενες ξεκάθαρες στιγμές μας… Με αγγίζουν κάποια τετράστιχα γιατί κάνουν έναν κύκλο τελικά και μου θυμίζουν εσένα. Εσένα που οι αναλύσεις σε αναγκάζουν σε αδυναμία και σε καταφέρνουν. Μου θυμίζουν εμένα. Εμένα που αρνιόμουν οτιδήποτε έκρυβε μέσα του την αίσθηση της γαλήνης και της περηφάνιας. Το αγαπημένο μου ποίημα, εκείνο που δεν έχει περάσει ημέρα που να μη με έχει γαληνέψει, που να μη με έχει γεμίσει θαυμαστικά, μιλάει για την αγάπη, τον φόβο και την σιωπή. Κερδίζει η σιωπή.

Κάθε ποτέ.

Κάθε μέρα σκέφτομαι χωρίς σταματημό
τους λυγμούς της καρδιάς μας
Κάθε μέρα σιωπώ για να κερδίσω
Κάθε αύριο σε συναντώ πιο ψηλά στη διαδρομή μου
Ξανά, προσπαθώ και αδημονώ
για το ταξίδι χωρίς γυρισμό
χωρίς ελπίδα και ψυχή
χωρίς εκείνες τις μνησίκακες ματιές τους
Κάθε μέρα έχω μια διαφορετική ανάγκη
που δε σε ξεχνά σχεδόν ποτέ
που σε υπερασπίζεται για πάντα
σχεδόν και τουλάχιστον για πάντα
Και τώρα, σου επιτρέπω να φύγεις.

                                                                           Ακανθυλλίς.

Τρίτη 14 Απριλίου 2015

Αφήγηση.




Αναζητώ την αφετηρία της πολιορκίας σου
Ακούω τη σιωπή, αφηγούμενη από μια μελωδική φωνή
άλλοτε πιο συμπαθή.
Άνοιξες τον χάρτη των ανθρώπων
κι έβαλες κι ένα συναίσθημα σε κάθε κενή σελίδα του ημερολογίου μου.
Χαμογελάς ανασαίνοντας κοφτά
μήπως και ακουστείς να προσπαθείς
 να διώξεις έναν άκεφο σκοπό.
Χαοτικά λόγια στοιβαγμένα σε ορισμένες, ψυχαναγκαστικές σειρές.
Θαυμάζεις κι απορείς,
καθώς με κοιτάζεις να γέρνω με παύσεις.
Δουλεύω την απαγγελία
Να γίνω τουλάχιστον και κάπου ικανή
Να σου απαγγέλλω παραλίγο αλήθειες,
παραλίγο αγάπη.