Μία ακόμα σκέψη (Δική σου άρα και δική μου).

Βρέχει επίμονα και καρτερικά. Βασιλικέ μου, μη χάνεις τη μυρωδιά σου και τη χορευτική σου διάθεση. Θα σταματήσουν όλες οι μπόρες των δυστυχιών και των υποσχέσεων, στο λέω εγώ, που οι σκέψεις μου ισοδυναμούν με ακατοίκητους ουρανούς. Ναι, ας κοιταχτούμε στον καθρέφτη εκείνον που δείχνει ακόμα και τις ατέλειες της ψυχής και της καρδιάς. Μπορείς να μου το ζητήσεις να μη φύγω, μπορώ να μην το ονομάσω θυσία, να μην του δώσω λόγο να ονομαστεί έτσι, μπορώ να δεχτώ χωρίς δεύτερη σκέψη. Όταν λες πως θυσιάζεσαι χάνεις, μα ξεχνάς πως αυτά τα ελάχιστα που κερδίζεις ίσως κάποια μέρα να κατακτήσουν τη σημαντικότερη θέση στην ύπαρξή σου, από την αρχή μέχρι το μελωδικό τέλος. Ανυπομονώ να ταιριάξουν οι σκέψεις και τα βήματά μας. Εύκολο και δύσκολο ταυτόχρονα. Το σπίτι των ονείρων είναι ξύλινο, με μεγάλο κήπο και μεγάλες πόρτες ορθάνοιχτες για πάντα. Η αυλή έχει κάγκελα φιλικά προς τους περαστικούς γιατί μάθαμε επιτέλους να μοιραζόμαστε και ο φόβος δεν ανήκει πια στις καρδιές μας. Την τελευταία φορά που μιλήσαμε μπερδεύτηκα, η ροή του μυαλού συνάντησε διασταυρώσεις και αδιέξοδα. Πώς γίνεται να μπορούν όλα να καταλήγουν στον έρωτα για τα πάντα; Μπορούν γιατί ο έρωτας σημαίνει επιθυμία, επιθυμία που ξεπερνά ό,τι ορθώνεται μπροστά της, επιθυμία που μέσα της διαθέτει όλη τη δύναμη του κόσμου και των πλανητών μαζί κι έτσι μπορεί να ξεγελάσει τα ακατανίκητα μα να ξεγελαστεί από τα νικημένα. Γιατί στον έρωτα για τη ζωή και τους ανθρώπους είσαι μόνος και η μοναξιά κρύβει τους πιο έντονους ρυθμούς των κινδύνων. Ξέρεις η επικαιρότητα με την πραγματικότητα συγχέονται όπως λένε οι πολλοί, μα η δική σου πραγματικότητα διαφέρει γιατί την έχεις δημιουργήσει για σένα κι όχι για μένα. Οι γνωστοί-άγνωστοι παραλήπτες βρίσκονται παντού: σε πρόσωπα ακίνδυνα, σε πρόσωπα ανήμπορα, σε πρόσωπα άσχημα μα με βλέμματα όμορφα και ασφαλή. Όλοι θα θέλαμε να είμαστε παραλήπτες λέξεων, οι οποίες να έχουν συνδυαστεί μονάχα για μας. Κι ίσως εμείς οι δύο-τρεις να το θέλουμε πιο πολύ γιατί δίπλα στην επιθυμία μας, κονταροχτυπιέται η ανασφάλεια…

                                             

Τα γηρασμένα σημάδια του αποκαλύπτουν τις μυστικές του λάμψεις

Το μυαλό όμοιο με σκιάχτρο ακίνητο αγναντεύει

Ακόμα και το φεγγάρι απομακρύνεται χωρίς να μας πληγώνει

Παραλήπτης του γράμματος πάντα εκείνος ο σημαδεμένος,

πάντα    

και για πάντα.

                                                                       Ο Μηχανισμός, Ακανθυλλίς.