Όταν τα αγκάθια ξεθωριάζουν

Όταν τα αγκάθια ξεθωριάζουν

Παρασκευή 20 Μαρτίου 2015

Απ' την αρχή.


Γαντζωμένος από μια άγνωστη ύπαρξη
που θυμίζει ηλιαχτίδα
Επιλέγεις να παραμείνεις γι' ακόμα μια φορά πιστός.
Κρατούμενος των ελιγμών της, δεν καίγεσαι
Κι όμως σου λείπουν τα αδιάλυτα σημάδια της σιωπής
Ένοχος μιας καινούργιας θέλησης
αποζητάς συγχωροχάρτια.
Οι επιλογές φτάνουν ως εκεί που αγγίζεις
Απρόσμενα κελαριστά νερά, συμμετέχουν σε έναν αυτοσκοπό.
Η υγρασία καταστροφική για τα ιδανικά,
τους διαλύει την ανάσα.
Σκόρπιες λέξεις,
σκόρπια ερωτηματικά
κι ούτε ένα θαυμαστικό να συμβαδίσει.
Δεκαέξι αλυσίδες για να κρεμάσεις 
τις πεταλούδες που δε μεταμορφώνονται.
Πουπουλένιες κραυγές να νοσταλγούν τους εαυτούς τους
Γι' αυτό αρρωσταίνεις,
γυρεύοντας.

2 σχόλια:

  1. Καταπληκτική....
    Ο τρόπος σκέψης και γραφής σου είναι ξεχωριστός.
    Δε χορταίνω να σε διαβάζω.
    Συνεχισε έτσι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή