Όποιος είναι περαστικός...

 Είχαμε καιρό να συζητήσουμε. Συνήθως μιλάω φωναχτά, μα σήμερα είναι αδύνατον να είμαι όπως συνήθως. Με διορθώνεις γιατί είμαι φάλτση σε οτιδήποτε κι αν πω. Μα το θέμα είναι πως υποφέρω από ντροπή κι από αγκαθωτά κλουβάκια, όχι πως είμαι κακή. Κι ακόμα πως μόνες μου σκέψεις είναι ελάχιστες προοπτικές ευτυχίας στις οποίες συμμετέχεις κι εσύ, καρτερικά. Σου ξεφεύγουν κάτι ξένα  κοπλιμέντα, σε παρακαλώ μη μιλάς έτσι. Θα μεγαλώσουμε και θα ζήσουμε μαζί όσο εύκολα θα πάμε μαζί να δούμε μπαλέτο, όσο εύκολα θα πάμε μαζί ν’ ακούσουμε Μάλαμα. Το παρελθόν είναι εκεί για να δυσκολεύει το μέλλον, για να το κάνει να αργοπορεί, για να το σημαδεύει, για να του υπενθυμίζει σωστά και λάθη, για να το γεμίζει έως πάνω με άσχημα κελαηδήματα παράξενων περαστικών. Κι εσύ είσαι ο πιο συχνός περαστικός… Που υπόσχεται όνειρα και γαλήνη, που μέσα απ’ τα ποιήματα εκείνης της ερωτευμένης υπερρεαλίστριας αποζητά κοινές εμπειρίες και δεν υποφέρει πια καθώς κάθε λέξη σημαίνει κι ένα καινούργιο όνειρο, μια καινούργια στιγμή. Αποχαιρετάω κάτι παραισθήσεις που κάνουν μόνο θόρυβο και οδηγούν σε σταυροδρόμια που δείχνουν πάντα τη λάθος οδό. Πρέπει τα ζεύγη λέξεων που χρησιμοποιώ να σε ανατριχιάζουν για να μου πιάνεις το χέρι κάθε φορά. Μα θα έπρεπε να το πιάνεις συνέχεια, όχι μόνο όταν τα καταφέρνω, όταν πετυχαίνω αυτά που θα ζηλεύαμε αν δεν ήταν δικά μας. Τίποτα δε μοιάζει να είναι δικό μας όταν η ανάγκη να το μοιραστούμε γίνεται αβάστακτη, μας κλειδώνει μέσα της και μας εμποδίζει, μας οδηγεί σε λάθος βήματα και κυρίως μας απομακρύνει. Επιμένω πως τα πράγματα είναι απλά. Τα μονοπάτια θα έπρεπε να βρίσκονται μονίμως σε ευθεία χωρίς ανηφόρες, χωρίς κατηφόρες, χωρίς εμπόδια, χωρίς ταμπέλες με διαταγές. Γράφεις στιχάκια όταν έχει πανσέληνο κι όταν τα πάντα θυμίζουν μουσική. Πάντα όμως είναι αργά και φεύγουμε, η ρουτίνα θα μας κερδίζει για πάντα. Κι αν το για πάντα μπορούμε να το ορίσουμε εμείς; Κάνω παιδικά γράμματα κι εύχομαι να μη μεγαλώσω ποτέ. Κι ακόμα εύχομαι τα οξύμωρα μυαλά μας να επικοινωνούν χάρη σ’ ένα ταξίδι χωρίς γυρισμό. Λες πως κανείς δε γεννιέται με το συναίσθημα, με την αρετή της αγάπης. Κι αν όλοι γεννιόμαστε τελικά αγαπώντας μα κανείς δε βρίσκεται απέναντι μας ώστε να «αξίζει» να γεννιόμαστε έτσι τυχεροί, για να συναντήσουμε αυτούς που θα αγαπήσουμε!  Αφιέρωσε μου εκείνο το τραγούδι που μιλάει για εκείνη τη συνάντηση και θα ελαττώσω την προστακτική. Και πες μου καληνύχτα για κάθε βράδυ που θα ανταλλάσσουμε αγάπη. Κι ευχήσου να υπάρχουν πολλά τέτοια βράδια που να συνοδεύονται από νότες και φανταστικά ταξίδια. Η θάλασσα είναι εκεί, μας περιμένει να μοιραστούμε τις ελπίδες μας και τα μυστικά μας. Εμείς θα παίξουμε κρυφτό μαζί της γιατί ακόμα αντέχουμε.