Το αστέρι.

Οι ασημένιοι ασκοί της ευτυχίας μας

φλέγονται στο όνομα ενός μονάχα ονείρου.

Το σύννεφο μας μεταμορφώνεται εσωτερικά και εξωτερικά,

αλλάζει προορισμούς και σκοπούς.

Άπιαστο μέχρι να το χρωματίσουμε,

φευγαλέο μέχρι να το αγαπήσουμε.

Μην ανησυχείς για τα ξεψυχισμένα τριαντάφυλλα.

Μωβ πέτρες, ρόδινα κοράλλια, μπλε ηφαιστειόπετρες

κρεμιούνται απ’ τα χέρια εκείνης της μπαλαρίνας που θυμίζει εσένα.

Η ελευθερία που μου χάρισες,

η απώλεια της συνείδησης,

το ταξίδι των χορευταρούδων σκέψεων.

Αυτές και άλλες τόσες ουτοπίες,

άλλες τόσες ανισορροπίες,

άλλες τόσες αμπελοφιλοσοφίες

για έναν ανεπαίσθητο έρωτα

χωρίς αρχή, χωρίς τέλος

χωρίς ευτυχία, χωρίς δυστυχία

χωρίς εμένα και χωρίς εσένα.

Διαρκής, ανεκπλήρωτη κάθαρσις.