Ναυάγια.

Μπορώ να κοιτάζω με τις ώρες την άγνωστη φλόγα να χορεύει πίσω απ’ αυτές τις τόσο οικείες βιτρίνες, τα τόσο οικεία τείχη. Συνήθιζες να μου δίνεις υποσχέσεις με παραλήπτη τα πιο μακρινά ταξίδια που θα μπορούσαμε ποτέ να κάνουμε πραγματικότητα. Είμαι ικανοποιημένη με τις εκδρομές μας κι ας ήταν σε μέρη κοντινά, σε μέρη μίζερα. Μα είναι ίσως ανθρώπινη ανάγκη οι τόσες υποσχέσεις. Δημιουργούν στόχους, όνειρα, αρκετές δόσεις ευτυχίας και ταυτόχρονα αρκετές δόσεις αοριστίας, καθώς αφού ξεφωνηθούν δεν αποτελούν άμεσα μια πιο υποφερτή πραγματικότητα. Θυμίζουν ουτοπικές συντροφιές και αλλοτινές συναντήσεις. Σε συνδέω με τους χτύπους της καρδιάς που αφηγούνται μια παλιά, αλησμόνητη περιπέτεια, μια φαντασίωση.  Παραισθήσεις, ζαλάδες και αδιανόητα τρέμουλα πριν φτάσουμε ασφαλείς στα «πρέπει». Κι όλα αυτά γίνονται ανεπαίσθητα, κατά μήκος μια νοητής πορείας, αποζητώντας κάτι ρεαλιστικότερο, κάτι λιγότερο απαιτητικό. Δε βάζω το μυαλό μου σε κουτάκια μα δεν μπορώ να το έχω να ταξιδεύει στις πιο άγριες θάλασσες της κοινωνίας, η καπετάνιος του εκλείπει εμπειρίας. Κάτι τέτοιες στιγμές εύχεσαι να μπορούσες να κρυφτείς πίσω από το δάχτυλο σου. Το άπιαστο και το αδύνατον όμως, είναι πιο ταξιδιάρικο, πιο ονειροπόλο ακόμα κι ας μην το επιθυμείς, θα μπορούσες έως κι εσύ να παραδεχτείς αυτά τα αναμφίβολα προτερήματά του. Μετανιώνω που δε μίλησα πιο πριν, η αγκαλιά των αναμνήσεων ίσως και να ήταν πιο σφιχτή. Μετανιώνεις κι εσύ, για εκείνη τη σιωπή που φάνηκε να κράτησε για πάντα. Ας κλείσουμε τα μάτια μας, τα πιο ευτυχισμένα ποιήματα δε γράφτηκαν ακόμα. Ας τα γράψουμε μαζί, το υποσχέθηκες.

Ξύπνησα μούσκεμα στα όνειρα προχτές.

Πώς να προλάβω τη στροφή που είχα τετάρτη;

Πώς να προλάβω τη ζωή μας δίχως χάρτη

που ο κόσμος γέμισε ζητιάνους και ληστές;

Μάνος Ελευθερίου