Οι αφίσες (μου).

Και κάθομαι και κοιτάω το ταβάνι. Το κάνω συχνά τελευταία, χάνομαι κι αφήνω το χρόνο να κυλάει χωρίς να γνωρίζω γιατί χάνομαι, γιατί τελικά ο χρόνος μου κυλάει. Κι ύστερα κοιτάω πιο επίμονα, πιο ταξιδιάρικα, κάτι αφίσες που κάποτε μ’ άρεσαν περισσότερο. Είναι έτοιμες να ξεκολλήσουν μα δε με νοιάζει, θα περιμένω υπομονετικά να πέσουν και να κλείσουν ένα ξέγνοιαστο κεφάλαιο των ονείρων. Έχουν πάψει να θυμίζουν οτιδήποτε, οποιαδήποτε σύνδεση, κάτι  εφηβικό έστω. Ας πέσουν. Όπως πέφτουν τα λουλούδια που μου χάρισες για τα γενέθλια μου απ’ το βάζο. Ξεράθηκαν βλέπεις, πέρασε ο καιρός. 20 στα 21. Μα δε νιώθω διαφορά πουθενά. Καλό είναι αυτό, για πάντα παιδί. Αυτό δεν ήθελες; Με ρωτάς. Ναι, αυτό. Η φαντασία είναι περισσότερη, τα όνειρα πιο δικά σου, τα χαμόγελα η καλύτερη συντροφιά και η άγνοια έχει για συνώνυμό της την ευτυχία. Να υπήρχαν αμέτρητες σοφίτες, ξύλινες, μία για τον κάθε ονειροπόλο. Κάθε γωνιά να έκρυβε και κάτι-κάποιον διαφορετικό. Και να γνωριζόμασταν μεταξύ μας ζώντας για κάποιες ώρες ο καθένας στη σοφίτα του άλλου. Σ’ αυτές τις σοφίτες θα ήμασταν πιο ελεύθεροι απ’ ότι θα μπορούσαμε να αντέξουμε. Ούτε κι εσύ θα άντεχες. Ούτε κι εγώ που ονειρεύομαι πελώριες κούνιες στους ουρανούς και συζητήσεις με σύννεφα και γλάρους. Ούτε κι εκείνοι που δε μοιάζουν με κανέναν παρά μόνο με κάτι νεφέλες φυλακισμένες σε κλουβιά με ανοιχτές πόρτες. Μα γιατί είναι ακίνητες;