Κρυφτό.

 Ψιλοβρέχει. Νιώθεις σαν κάποιος να σε κλείδωσε σ’ ένα μικροσκοπικό δωμάτιο και να σε ξέχασε εκεί, επίτηδες, είσαι σίγουρη. Ευτυχώς σε κάτι τέτοιες κρίσεις και πρακτικά βρίσκεσαι μόνη σου στο παιδικό  δωμάτιο. Δε βιώνει μόνο το μυαλό τη μοναξιά, αλλά η απουσία ανθρώπων είναι πραγματική και επιθυμητή. Κουράστηκες. Ακούς το ίδιο τραγούδι εδώ και μία ώρα. Ποτέ ολόκληρο, στη μέση του το βάζεις από την αρχή. Αχ ρε μικρό, τα πάντα ημιτελή. Ανέκαθεν άφηνες πολλές στιγμές σου ημιτελείς. Από την πιο μικρή, μέχρι την πιο μεγάλη από την μεγαλύτερη.

  Δοκιμάζεις την τύχη σου όλο και πιο συχνά τελευταία σε δευτερεύουσες μάχες. Δύο- τρεις «φίλοι», σου λένε να σταματήσεις να σκέφτεσαι τόσο πολύ για το καλό σου και για το δικό τους ίσως. Βλέπεις η ανάλυση, μάλλον η υπερανάλυση είναι ενοχλητική, μη σου πω προβληματική. Λογικό. Όταν ενοχλείς είσαι αυτόματα πρόβλημα. Πολύ εύκολο φάνηκε αυτό.

  Ανοίγεις το τετράδιο για να γράψεις πιθανούς σκοπούς ευτυχίας, τραγουδιστούς σκοπούς. Χαμογελάς. Οι εκδρομές σας λειτουργούν ως καταφύγιο της αλήθειας σας, μα ακόμα κι εκεί κάνει ψύχρα. Κι οι ζωές σας κάνουν διαδρομές με απότομες στροφές, με στάσεις σε καφέ για συζητήσεις και γλυκό, με στάσεις για μοναξιά. Να’ τη πάλι η μοναξιά. Αλλά τώρα είσαι μαζί του. Κάθε φορά ζητάς τη γνώμη του για τα πολύχρωμα ρούχα που φοράς, για τις υπερβολές των κινήσεων και των σκέψεων σου. Δεν πειράζει που διαφωνεί, δεν πειράζει καθόλου τελικά. Επειδή, αυτό δείχνει μια φαινομενική ελευθερία του μυαλού σου, που εναντιώνεται στην πολιορκία του την οποία προσπαθείς να εξηγήσεις μάταια, μα σε έχει εξουθενώσει. Σταμάτησες τα εγώ, χρησιμοποιούσες πολλά εγώ, συνέκρινες τα πάντα μ’ εσένα, αλλά πόσο παραγωγικό ήταν αυτό. Έτσι σου λέει. Σου λέει τι πρέπει να κάνεις και πως πρέπει να εξηγήσεις αυτά που κάνεις και πώς να γράφεις. Αυτό το τελευταίο σε πεθαίνει μα σ’ έχει μάθει να είσαι η πρώτη στο κρυφτό.

  Που αλλού είσαι εκείνη η πρώτη;

  Θέλεις να αποκοιμιέσαι πιο εύκολα, να μην είσαι τόσο προβληματική όπως σου λένε εκείνοι κι εκείνος. Τι σχέση έχεις εσύ με την αποτυχία; Την φοβάσαι όπως όλοι εκείνοι οι άνθρωποι που έχουν συμφιλιωθεί με τα τεχνητά πρέπει της κοινωνίας. Και ο το δικό σου μυαλό δεν τη διαγράφει με τίποτα. Ούτε καν ξεθωριάζει από την τόση προσπάθεια. Περίεργο. Προσπαθείς κι άλλο, συνήθως μάταια. Και με την επιτυχία τι σχέση έχεις, σε ρωτάω.  Έχεις ξεχάσει, δε θυμάσαι να μου πεις μια επιτυχία σου. Πειράζει. Πειράζει που η ζωή σου συναντά τρικυμίες και έχει μάθει να τις αγαπάει, έχει συνηθίσει να τις αγαπάει και να τις αποζητάει.

  Επιτέλους, άκουσες το τραγούδι ολόκληρο.

 …μου’ παν τόσα μυστικά που γεμίζουν δυο ποτάμια…