Ο καναπές.

Ανεβαίνεις τα σκαλιά επιπόλαια, κοιτώντας τους φόβους μακρινούς μα πάντα εκεί, επίμονους. Πες μου, ονομαστικά, έναν άνθρωπο που φοβάται μόνο τα έμψυχα και δεν του περισσεύει χώρος για να φοβάται τους άψυχους κατοίκους του μυαλού. Ακόμη κι εκείνοι, που έχουν συγκάτοικο κατά καιρούς την επιτυχία, φοβούνται μήπως εκείνη δεν ξανάρθει να χαρίσει δικαίωση. Κάθομαι στον άβολο καναπέ συνήθως όταν φοβάμαι. Τουλάχιστον το μυαλό κάνει και την στροφή εκείνη που δεν οδηγεί στο τέλος της σκέψης από την οποία ξεκίνησε, αλλά στην αρχή μιας άλλης, η οποία μου επιτρέπει να σκεφτώ τον άβολο καναπέ. Ο φόβος είναι σχηματικός στο δικό μου το μυαλό. Σχηματίζει δωμάτια χωρίς πόρτες και παράθυρα και με αφήνει εκεί να βρω μόνος μου την ανύπαρκτη έξοδο. Δε μου δίνει επιλογές, τις κρύβει σε συρτάρια χωρίς αντικλείδι και ακόμα και όταν του ουρλιάζω, είναι ο καθημερινός σύζυγος μου, ο παντοτινός. Γιατί, απ’ όταν φοβηθήκαμε για πρώτη φορά στη ζωή μας χάσαμε και μία αντίδραση. Και σε κάθε φοβία χάνουμε άλλη μια και άλλη μια. Κάποιοι φόβοι, συνήθως οι παράλογοι, εκείνοι, που όταν δε σ’ ακούν προλαβαίνεις και σκέφτεσαι πως είναι δυνατόν να σου επιβάλλονται, ζυγίζουν περισσότερο. Σου αφαιρούν δύο με τρεις αντιδράσεις για να ξανάρθουν πάλι ακόμα πιο παράλογοι και δυνατοί. Κάποιοι είναι λογικοί και πιο συνηθισμένοι από κάποιους άλλους, αυτούς θα τους ονόμαζες και καλούς φόβους. Καλοί φόβοι; Άρχισες τα οξύμωρα. Όλοι οι φόβοι όμως, όλοι οι ενδοιασμοί, όλες οι αμφιβολίες οι οποίες κρύβουν τον φόβο, όλοι τους ανεπαίσθητα σε μειώνουν, σε κάνουν να στηρίζεσαι σε διαφορετικές πραγματικότητες, σε πραγματικότητες μοναδικά άρρωστες. Δημιουργήθηκαν κι αυτοί από το μυαλό μας. Ο ίδιος τους ο δημιουργός είναι και ξενιστής τους, παρασιτούν επάνω του, μέσα του, ρουφούν όλα τα αντί-φόβου αντισώματα κι έτσι, εκείνοι που οι φόβοι τους ζυγίζουν περισσότερο και όλο περισσότερο, σταματάν να ξεχωρίζουν πραγματικότητες, ζουν μόνοι μαζί τους. Κι η λογική είναι εκεί, φύλακας. Γιατί είναι λογικό να φοβάσαι και να αμφιβάλεις, να χρησιμοποιείς πιο πολύ το μη αντί να αφήνεις τις προστακτικές γυμνές και δεσποτικές. Κι όταν κάτι είναι λογικό το αποδέχεσαι εύκολα, του ανοίγεις τις πόρτες χωρίς ερωτήσεις, το εμπιστεύεσαι και όταν καταλάβεις ότι σε τρώει, αν ποτέ το αντιληφθείς, έχεις συνηθίσει πια στη λογική του φόβου κι έχεις συνηθίσει να προσαρμόζεσαι στις εντολές του. Ένα ακόμα κλισέ είναι εκεί για να σου θυμίσει αυτά που μισείς περισσότερο. Όλα είναι θέμα συνήθειας, ακόμα και η δυστυχία σου. Αυτό να πιστεύεις μέχρι να βρεις το αντίθετο κλισέ.

-Μετά από αυτά, μπορείς να μου ονομάσεις κάποιον που δε φοβάται; Μπορείς;